"Ik zal jouw eenzaamheid bescher men, begrenzen en verwelkomen, ze niet wegnemen." Het zijn de woor den van een kort gedicht van de Duitse dichter Rainer Maria Rilke (1875-1926). Een prachtig gedicht, omdat er zoveel zorgvuldigheid en omzichtigheid uit spreekt. De ander is breekbaar, kwetsbaar en de ‘ik’ weet dat, voelt dat. Het is ook een gedicht waarin de ‘ik’ tegen de ander zegt dat hij de eenzaam heid niet wegneemt, niet weg wil nemen. Hij kan de eenzaamheid hoogstens begrenzen, het wat draaglijker maken, zelfs verwelko men, want een beetje eenzaamheid in een mensenleven is misschien zo slecht nog niet. Hoe machteloos staan we vaak als iemand vertelt dat hij of zij zich eenzaam voelt. Hoe voelen we ons bij zo’n boodschap? Kunnen we ons inleven in de gevoelens van diegene? Begrijpen we waar iemand het over heeft? Wij zijn er toch? "Je kunt me toch altijd bellen als er iets is?" Steeds meer mensen voelen zich eenzaam. Jongeren en ouderen. Eenzaamheid is niet meer uitslui tend het domein van de oudere die zijn of haar levens achter de spreekwoordelijke geraniums slijt. Ook jonge mensen hebben er last van. Eenzaamheid kan grote vor men aannemen. Zozeer zelfs dat de eenzame niet meer in staat is om normaal te functioneren in zijn werk, op school of in het persoon lijk leven. Daarmee is het inmiddels een echt maatschappelijk probleem geworden. Uit onderzoeken blijkt dat er mensen zijn die chronisch eenzaam zijn. Een toestand die, als er niets gedaan wordt met de gevoelens van eenzaamheid, kan uitmonden in een depressie, met alle gevolgen vandien. Eenzaamheid zit diep van binnen. Niet ‘tussen de oren’. Zo’n uitspraak doet geen recht aan de gevoelens van alles en iedereen verlaten te zijn. Zo’n uit spraak maakt nog zo mogelijk nog eenzamer. En toch, een beetje eenzaamheid in een mensenleven is misschien zo slecht nog niet. Het kan bijdra gen aan innerlijke groei. De coalitie ‘Erbij’, waar ook het Leger des Heils deel van uitmaakt, strijdt tegen een zaamheid. Geeft mensen handvat ten om gevoelens van eenzaamheid te doorbreken. De coalitie noemt in zijn uitgangspunten eenzaamheid ‘soms functioneel’. ‘Een onlosmake lijk deel van het menselijk bestaan’. Hoe vreemd het ook mag klinken, eenzaamheid kan soms ook een goede kracht zijn. Afzondering, het van iedereen verstoken zijn, werpt een mens op zichzelf terug. Maar het hangt wel af van de mate van eenzaamheid of we er van groeien. In de Bijbel kent Jezus Christus, de Zoon van God, een aantal momen ten waarin hij zich diep eenzaam voelt. In de woestijn, als Hij de beproevingen moet weerstaan die de duivel (het kwaad) voor hem in petto heeft. In de tuin van Gethsemané als hij beseft dat hij zal sterven en het hem allemaal teveel wordt en aan het kruis wanneer hij zich zelfs door God verlaten voelt en zegt "Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?" Het zijn aangrijpende momenten waarop iemand die de zonden van de wereld op zich heeft genomen, die zijn leven voor ons heeft gegeven, de eenzaamheid in al zijn hevigheid ervaart. Met een reden. Door zijn dood (en opstanding) hoeven wij ons nooit meer voor altijd verlaten te voelen. Diep eenzaam te zijn. Hij is bij ons, ook als we ons van alles en iedereen verlaten voelen. De dichter zegt in het gedicht waar mee we begonnen dat hij de een zaamheid van degene die hij aan spreekt wil begrenzen. En precies dat doet Jezus ook. Hij maakt de eenzaamheid draaglijker en geeft ons het inzicht om te groeien vanuit die eenzaamheid. Jezus zegt het aan het eind van het evangelie volgens Matteüs met de volgende woorden: "en houd dit voor ogen: Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooi ing van deze wereld." Een beetje eenzaamheid in een mensenleven is zo slecht nog niet.